Wat The Mountain Is You mij leerde over voeding en fitness na mijn 50ste

Wat als de reden dat je steeds opnieuw naar dat wijntje grijpt, je workout uitstelt of “morgen écht ga beginnen” niet komt door gebrek aan discipline… maar omdat je jezelf onbewust saboteert? In The Mountain Is You ontdekte ik dat de grootste blokkade niet mijn vetpercentage was, maar mijn binnenwereld. En o ja – dat het allemaal begint met snappen waarom je dat doet. Hier is hoe ik dat boek vertaalde naar voeding, spierkracht en het loslaten van al dat 'ik kan het niet’-gedoe.

Nieuw hier? Mijn RESET-boek legt je alles uit in één overzicht – geen crashdieet, wel chocola.

👉 Ontdek het hier voor €4,99.

Lieve dagboek,

Ik las een boek. The Mountain Is You.

En ineens vielen alle puzzelstukjes.
Die berg waar ik elke maandag opnieuw tegenop keek (dezelfde berg waar ik met een broccoli in mijn ene hand en een koekje in de andere op stond te stuntelen)... bleek ik zélf te zijn.

Niet de hormonen.
Niet de verleiding van chocolade.
Niet het gebrek aan tijd.

Ik. Was. De. Berg.

Het nederlandstalige boek koop je HIER

Zelfsabotage in fitnessstijl ziet er zo uit:

Je weet dat krachttraining goed is voor je metabolisme. Maar je denkt: “Laat ik eerst een nieuwe sportlegging kopen.”
Je wil gezonder eten. Maar je plant je maaltijden rond wat de rest van het gezin wil. (Frietjes op vrijdag, we kijken naar jou.)
Je zegt dat je geen tijd hebt. Maar je kent wél elk plotdetail van je Netflixserie.

Herkenbaar? Ja. Pijnlijk? Ook ja.
Maar weet je wat nog pijnlijker is? Je kracht uitstellen omdat je niet weet waar te beginnen.

Wat ik leerde uit het boek (en vertaalde naar mijn lijf):

Zelfsabotage is geen zwakte. Het is een beschermingsmechanisme.
→ Mijn ‘ik ben niet sportief’ verhaal? Oude pijn. Geen waarheid.
Emoties onderdrukken = eten als emotionele pleister.
→ Vooral als ik moe ben. Of mij nutteloos voel. Of...
Nieuwe gewoontes hebben veiligheid nodig.
→ Niet: “Ik moet sporten.” Wel: “Ik zorg voor mijn lijf zoals ik voor Henri zorg.” (Henri = mijn kleinzoon, for the record.)
Mijn lichaam is geen project.
→ Het is een partner in crime. We klimmen samen die berg op. Soms met spierpijn. Soms met chocomousse.

De conclusie: mijn berg kreeg spieren.

Door dit boek durfde ik in de spiegel kijken en zeggen: “Wauw, het ligt niet aan wat ik eet, maar aan waarom ik eet.” En ook: “Ik mag kracht opbouwen. Niet om af te vallen, maar om te léven.”

Ik maakte van mijn voeding geen restrictie, maar een strategie. Van mijn beweging geen straf, maar een keuze. En ik leerde: mijn nieuwe leven begint niet als ik afval. Het begint als ik stop met mezelf saboteren.