Op dag 20 van mijn vetverliesdagboek deel ik hoe mijn mindset veranderde toen ik begon met krachttraining.
Ontdek waarom geloven dat verandering mogelijk is essentieel is voor vrouwen 50+ die sterker willen worden.
Nieuw hier? Mijn RESET-boek legt je alles uit in één overzicht – geen crashdieet, wel chocola.
Check ALLE DAGEN hier : GA NAAR HET DAGBOEK
💫 Dag 20 – “En ineens dacht ik: misschien kán het wel”
Of: hoe een hurk met Henri mijn hele leven veranderde
Laten we eerlijk zijn.
Ik had mezelf jarenlang een soort vriendelijk verhaaltje verteld:
Ik had mezelf jarenlang een soort vriendelijk verhaaltje verteld:
“Het is oké zo. Je bent ouder. Dat lijf verandert nu eenmaal.”
“Een beetje buik? Ach, dat hoort erbij.”
“Spieren? Nee joh, dat is voor mensen met tijd en een sportbeha die ook als crop top kan.”
En ik geloofde dat. Echt.
Tot die éne dag met mijn kleinzoon Henri.
We speelden samen op de grond, en ik wilde rechtstaan vanuit hurkzit.
En dat ging… niet.
Of nou ja – het ging mét gekreun, gewiebel, en een steun aan de salontafel waar zelfs IKEA zich voor zou schamen.
We speelden samen op de grond, en ik wilde rechtstaan vanuit hurkzit.
En dat ging… niet.
Of nou ja – het ging mét gekreun, gewiebel, en een steun aan de salontafel waar zelfs IKEA zich voor zou schamen.
En daar zat ik dan. Niet alleen op de grond, maar ook in een besef:
“Dit wil ik niet. Dít ben ik niet.”
🏋️♀️ Ik begon met krachttraining (voor iets anders dan de spiegel)
Ik startte niet om af te vallen.
Ik startte niet voor een platte buik.
Ik startte… omdat ik wilde opstaan. Zelf. Zonder meubels, zonder hijgen.
Ik startte niet voor een platte buik.
Ik startte… omdat ik wilde opstaan. Zelf. Zonder meubels, zonder hijgen.
En toen gebeurde er iets onverwachts.
Ik werd sterker.
Ik kon hurken én weer recht.
En heel stilletjes… begon mijn lijf te veranderen. Mijn armen kregen vorm. Mijn benen voelden stevig. Mijn taille dook op van vakantie.
Ik werd sterker.
Ik kon hurken én weer recht.
En heel stilletjes… begon mijn lijf te veranderen. Mijn armen kregen vorm. Mijn benen voelden stevig. Mijn taille dook op van vakantie.
En dat was het moment waarop ik dacht:
“Wacht eens even… het kán dus wél?”
🧠 De kracht van geloof (niet de kerkelijke, maar de spierbundelversie)
Die ene gedachte — “Het kan wel” — werd mijn brandstof.
Niet koolhydraten. Niet creatine.
Geloof.
Vertrouwen dat als ik bleef gaan, bleef voelen, bleef kiezen, ik zou komen waar ik wilde zijn.
Niet koolhydraten. Niet creatine.
Geloof.
Vertrouwen dat als ik bleef gaan, bleef voelen, bleef kiezen, ik zou komen waar ik wilde zijn.
Zonder dat geloof had ik na week 2 met spierpijn gezegd: “Laat maar.”
Maar nu zei ik:
Maar nu zei ik:
“Ah ja, dit is dus hoe spieren groeien. Kom maar op.”
📅 En vandaag dan?
Vandaag ging het eigenlijk… gewoon goed. Geen drama, geen gekke cravings, geen “ik wil m’n hoofd in een pot choco steken”-moment.
Ik deed mijn workout – upper body – en ik voelde me sterk. Echt sterk.
Niet “ik-kan-de-wereld-aan” op een Instagram-achtige manier,
maar rustig sterk.
Zo van: ik voel m’n spieren, ik weet waarvoor ik het doe, en ik voel:
Ik deed mijn workout – upper body – en ik voelde me sterk. Echt sterk.
Niet “ik-kan-de-wereld-aan” op een Instagram-achtige manier,
maar rustig sterk.
Zo van: ik voel m’n spieren, ik weet waarvoor ik het doe, en ik voel:
"Ik heb dit in de vingers."
Tijdens mijn wandeling met Henri besefte ik weer:
“Ik train voor momenten zoals deze. Voor samen kunnen rennen. Bukken. Spelen. Optillen.”
En ineens voelde ik weer dat diepe vertrouwen:
Het kan. Ik bén al onderweg.
(Met een lichte spierpijn in m’n schouders, maar hé – da’s pure winst.)
✨ Mijn reminder van vandaag:
- Soms moet je eerst doen, voor je weer kunt geloven
- Je lijf is niet te oud. Misschien is je twijfel gewoon te luid
- Sterker worden kan elke dag beginnen, ook met 50, 60, 70
- En als je kleinkind je ‘mimi Hulk’ noemt — dan weet je: je bent op weg 💪😄
0 Comments